tijd EN Zijn: messias EN Mahdi

Dit boek bevat een vertaling van een samenvatting van een zesdelig seminar gegeven door Heidegger in 1962, getiteld 'Tijd en Zijn', waar dit boek zijn titel aan ontleent. Deze titel verwijst naar Heideggers boek 'Zijn en tijd' uit 1927. In dat boek is er sprake van een epistemologisch eenrichtingsverkeer: Zijn is slechts vanuit de tijd te verstaan en onafhankelijk van tijd. Het seminar gaat echter over een ontologische wederkerigheid - dus afhankelijkheid - waarbij de tijd Zijn als aanwezigheid, die tegelijkertijd wel en niet identiek is aan het heden, bepaalt omdat Zijn de tijd reeds altijd al bepaald heeft - voor de tijd Zijn heeft kunnen bepalen, door het momentane moment te verlengen tot een tijdsduur. Zou 'Zijn en tijd' al in termen van afhankelijkheid denken dan is dat daar niet geëxpliciteerd. Het is de 'categorie' deze wederkerigheid waarmee Heidegger, zowel de tijd, het Zijn en vooral ook het 'en' tracht te denken. Dat 'en' verwijst naar een Het dat Zijn geeft en tijd geeft en Zijn en tijd aan elkaar geeft, waardoor de tijd in de tijd is, de tijd kan geschieden. Dat Het is nog oorspronkelijker, 'eerder', dan Zijn en tijd. Dat 'onbepaalde' Het kwam in 'Zijn en tijd' in het geheel niet in het vizier, zelfs niet qua onbepaald Het dat moet 'bestaan' willen Zijn en tijd kunnen bestaan. 'Tijd en Zijn' komt dan ook tot hele andere conclusies dan 'Zijn en tijd', bijv. m.b.t. de relatie tussen tijd en ruimte. De ruimte is niet uit de tijd af te leiden, zoals Heidegger beweerde in 'Zijn en tijd', dat kinderspel lijkt in relatie tot het seminar. Of in relatie tot geboorte en tijd. In 'Zijn en tijd' is het wezen van het zijnde mens een 'naar-de-dood-zijn'. In 'Tijd en Zijn' is dat het 'naar-de geboorte-zijn'. De vertaling is voorzien van een uitgebreide uitleg (in voetnoten) die de tekst op de voet volgt (en bij tijd en wijle ook in een kritiek in de vorm van een vervolmaking van Heideggers denken uitmondt). Bij wijze van een inleiding wordt de vertaling voorafgegaan door een samenvatting van, uitleg en commentaar op McTaggarts beroemde artikel 'Over de onwerkelijkheid van de tijd' uit 1908. Hoewel dit belangrijke artikel de diepgang mist van het seminar geeft het wel een goed instrumentarium om over tijd (en de relatie tot Zijn) na te denken. Deze heldere inleiding alleen al zal dit boek een plaats moeten laten bemachtigen in de Westerse canon van de filosofie en theologie. Heel in het kort kun je zeggen dat het (in de geest van) Heidegger gaat over hoe het 'Het' tijd geeft. Tijd is de gift. Dat geven is het Zijn en in het geven heeft het Het zich teruggetrokken, zodat het Het aanwezig kan zijn, want de aanwezigheid is mogelijk door afwezigheid. Zijn, dat geven, is een toevallen, die het verleden, bewustzijn van Zijn, mogelijk maakt waarna dat verleden het toevallen als toekomst kan bepalen en in de wederkerigheid van continu toevallen en verleden, in en als deze emergerende cirkel is het heden als actueel-verleden. Een heden als een zelfbewustzijn dat het Het kan toeïgenen in het zichzelf toeëigenen (waardoor je een zelf bent), dat wil zeggen het Het kan begrijpen en benoemen als God de Gever van je tijdelijke zelfbewustzijn. En omgekeerd: de zelfloze Albewuste God kan 'zichzelf' toeëigenen in dit zichzelf toeëigende zelfbewustzijn van de mens. Het is de taak van de mens het geven te denken omdat daarin de Gever ontdekt kan worden en het denken een danken wordt waarin het denken verdicht wordt tot een dichten dat alles kan openen. Ook je lot, want hoewel je niet in de tijd kan reizen, kun je wel in het domein van de pre-existentie, de bron waar de tijd uit ontspringt, komen van waaruit je in de toekomst kunt zien en je hele tijdlijn, je lot, kan veranderen. Het dankbare zelf kan het zichzelf offerende zelf worden. Dit boek denkt hoe het offer te offeren om in de pre-existentie te kunnen komen.